ΕΑΡΙΝΟ
Βάρυναν τα βήματα μας. Δεν είναι κάματος, δεν είναι απροθυμία. Είναι που τόσο καιρό χάθηκε ο προσανατολισμός μας, είναι που βγήκαμε στο φως ανέτοιμοι, γεμάτοι από τις αναμνήσεις μας, οδηγούμενοι από έναν διακαή πόθο να καλύψουμε όλα τα κενά γρήγορα, να διαγράψουμε μονοκοντυλιά τα χρόνια του εγκλεισμού.
Δεν τα καταφέραμε. Όσο και να μη το πιστεύουμε, όσο και να προσποιούμαστε κάτι άλλο, δεν είμαστε πια οι ίδιοι. Θα κουβαλάμε πάντοτε αυτή τη χαρακιά στο βλέμμα, αυτόν τον στιγμιαίο δισταγμό στο άγγιγμα. Καμιά αγκαλιά πια η ίδια, όλες με φόβο ποτισμένες, γρήγορες, χαλαρές, χωρίς νόημα, σκέτη επίφαση. Κανένα φιλί όπως παλιά, ούτε κι αυτό του Ιούδα. Όλα αέρας στον αέρα, ψεύτικα σχεδόν.
Ελεύθεροι πολιορκημένοι, περιχαρακωμένοι στον μικρόκοσμο μας, ενδεδυμένοι χιτώνες πολυπραγμοσύνης, ενστερνιζόμενοι ρόλους κοινωνικούς και κοσμοπολίτικους, πολιορκημένοι από όλες τις συμβάσεις που διαιωνίζουμε. Σκεπάζουμε την ένδειά μας με χαμόγελα φτηνά και προσποιήσεις. Αδιαφορούμε για τα τεκταινόμενα, δηλώνουμε κουρασμένοι από ανούσιες επαναλήψεις, ενοχλημένοι από την διαφορετικότητα που πολλοί προβάλουν παντοιοτρόπως.
Μα είναι η διαφορετικότητα η γενεσιουργός αιτία για κάθε πρόοδο, ακόμα κι αν είναι επιβεβλημένη η αποδοχή της; Ερώτημα δύσκολο να απαντηθεί. Αποδεκτή ναι. Σεβαστή ναι. Κι όλη αυτή η εύκολη πρόσβαση στα μέσα, η δυνατότητα έκφρασης κάθε είδους ιδέας δεν εγκυμονεί άραγε άλλους κινδύνους; Της κατάχρησης; Της απειλής;
Πορευόμαστε δίπλα ο ένας στον άλλον, παρέες μεγάλες, ομάδες ολόκληρες, μόνοι ανάμεσα στους πολλούς. Περιδιαβαίνουμε ανάμεσα σε πολύχρωμες και φωτεινές οθόνες, ανταλλάσσουμε σωρούς από μηνύματα κενά περιεχομένου, το μόνο άγγιγμα που μας ικανοποιεί, αυτό που λέει στάλθηκε. Φλερτάρουμε ηλεκτρονικά, ερωτοτροπούμε ηλεκτρονικά, σβήνουμε τα φώτα και μετά κοιμόμαστε μόνοι.
Ράθυμοι, βολεμένοι στην ακριβοκερδισμένη μας ραστώνη, συμμετέχουμε σε πλήθος διαμαρτυριών, ηλεκτρονικών πάντα, χωρίς να κάνουμε βήμα. Αφηνόμαστε στην τύχη μας, παραδινόμαστε όλο και πιο πολύ σε ένα ρεύμα που δείχνει απειλητικό, έτοιμο να μας πισωγυρίσει. Παρατηρούμε διαδηλώσεις μαζικές, συγκρούσεις με αστυνομικές δυνάμεις και μόνο φοβόμαστε, τι φοβόμαστε; Τα δικά μας κεκτημένα; Ίσως.
Έξω νυχτώνει, από την ανοιχτή πόρτα τρυπώνει η μυρωδιά από τα άνθη της βαρυφορτωμένης νεραντζιάς. Με υπνωτίζει. Αισθάνομαι ότι περπατώ ξυπόλητος σε δρόμους πανάρχαιους, αμμώδεις, Αχέροντας να είναι, Αχερουσία; Ξυπόλητος να νιώθω τους παλμούς της μεγάλης μητέρας γης να συγχρονίζονται με τους δικούς μου. Νιώθω την υγρή άμμο στα πέλματα μου, πόσοι περπάτησαν πριν από μένα, ποιων τα χνάρια ακολουθώ; Πόσοι είναι αυτοί που ακούω να περπατούν κοντά μου; Μερικά πράγματα μένουν αναλλοίωτα μέσα στους αιώνες, αρώματα, αθάνατοι ψίθυροι των λουλουδιών, θροΐσματα που τραγουδούν νεράιδες, μια γραμμή που περνάει από τις Πλειάδες ενώνει το χτες μας με το σήμερα, το αύριο κρύβεται ακόμα στα γαλαξιακά νεφελώματα, ξορκίζουν το κακό στα τρίστρατα οι μύστες για να το εξηγήσουν. Χύνεται το αίμα στις εσχατιές του κόσμου, θυσίες τα νιάτα σαν στάχυα ώριμα. Σώπασαν οι Σειρήνες να καλούν τον Οδυσσέα, άρχισαν οι σειρήνες των ασθενοφόρων.
Νιώθω την ψύχρα στους γυμνούς μου ώμους, περπατώ ψηλαφίζοντας τους τοίχους που χορτάριασαν, νιώθω την υγρασία να λαξεύει τις τραχιές πέτρες. Ακούω τα βήματα της μέρας που έρχεται, ακροπατεί στις επάλξεις. Απόψε θα κοιμηθώ στην ακρογιαλιά, θα αφουγκραστώ τα μυστικά που κουβαλάει το κύμα, θα δω τις γυαλιστερές ράχες των δελφινιών να κουβαλάνε τον Αρίωνα με την λύρα του και θ’ ακούσω το μακρόσυρτο τραγούδι του, κι έτσι όπως τα κύματα θ’ αφήνουνε φωσφόρο στην άμμο, θα αφήσω κι εγώ το παλιό μου κορμί να ξεφύγει απ’ όλα όσα το δένουν με τον ζόφο του σήμερα και θ’ αρχίσω ν’ ανεβαίνω ανάλαφρος όλο και πιο ψηλά, κι όλο θα ξεμακραίνω, κι όλο θα μου φαίνονται όλα όλο και πιο μικρά όλο και πιο ασήμαντα…
Μόνο που αυτά τα περίεργα φώτα που διασχίζουν την ανοιξιάτικη νύχτα κι ανταμώνουνε με κάτι άλλα που έρχονται από την αντίθετη κατεύθυνση κι εκρήγνυνται με παραξενεύουν και με φοβίζουνε, drones θαρρώ τα είπανε…
ΒΙΒΛΙΟ-ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΕΙΣ-ΚΡΙΤΙΚΕΣ
